Με αυτά τα λόγια ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις συστήνει τον εαυτό του στο κοινό, μέσα από την αυτοβιογραφία του. Από τα στενά και γραφικά σοκάκια της παλιάς πόλης της Ξάνθης, στο κόκκινο χαλί των Όσκαρ. Ένας από τους σημαντικότερους νέο-έλληνες συνθέτες, ο Μάνος Χατζιδάκις άφησε πίσω του μια ανεκτίμητη μουσική κληρονομία.

Με δεκάδες ηχογραφήσεις και μουσικές συνθέσεις στο ενεργητικό του, ο Χατζιδάκις κατάφερε να δημιουργήσει μια μοναδική καλλιτεχνική ταυτότητα. Σε μια από τις σημαντικότερες στιγμές στην πολυετή καριέρα του, ντύνει μουσικά την ταινία του Ζιλ Ντασέν και της Μελίνας Μερκούρη, «Ποτέ την Κυριακή», κερδίζοντας το Όσκαρ καλύτερης μουσικής με το τραγούδι «Τα παιδία του Πειραιά».

Η συμβολή του στην ανάπτυξη των πολιτιστικών δραστηριοτήτων της περιφέρειας ήταν συναρπαστικά σημαντική. Το 1979 καθιερώνει τις «Μουσικές Γιορτές» στα Ανώγεια της Κρήτης. Έναν χρόνο μετά εγκαινιάζει το καλλιτεχνικό Φεστιβάλ, «Μουσικός Αύγουστος», στο Ηράκλειο Κρήτης. Παράλληλα, την περίοδο 1981-2, διοργανώνει έναν μουσικό διαγωνισμό για Έλληνες συνθέτες στην Κέρκυρα, τους «Μουσικούς Αγώνες».

Ο ίδιος δεν έπαψε ποτέ να δημιουργεί και να συνθέτει, όντας πολυδιάστατος και τελειομανής καλλιτέχνης. Μέσα στη μακρόχρονη καριέρα του συνθέτει δεκάδες μουσικά ακούσματα, ντύνει μουσικά πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, καθώς και θεατρικές παραστάσεις. Παράλληλα, συγγραφεί περιοδικά. Κατά τη διάρκεια της ζωής του προσπάθησε να αποβάλει την «ανεπιθύμητη λαϊκότητα» που χαρακτήριζε το έργο του όπως θεωρούσε ο ίδιος, αποκηρύσσοντας μάλιστα μεγάλος μέρος των δημιουργιών του (κυρίως την «ελαφριά» μουσική του για τον κινηματογράφο).

Στις 15 Ιουνίου του 1994 η ελληνική μουσική και πολιτιστική σκηνή έχασε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητές της. Έζησε χωρίς να επιδιώκει τη δόξα, αναζητώντας την πνευματική αναγέννηση μέσω της οποίας θα επιδιόρθωνε την τραυματισμένη του παιδική ηλικία. Όπως ο ίδιος δηλώνει, κατάφερε τελικά να «πουλάει λαχεία στον ουρανό», περιφρονώντας καθετί ψεύτικο, χυδαίο και σκοτεινό.

Το βάλς των χαμένων ονείρων: